Mijn leven had zijn ups en downs, met de scheiding van mijn ouders waarbij mijn moeder ons verliet als heftigste gebeurtenis in mijn leven en ik vond dat ik mij daar goed staande in had gehouden als enige meisje met vier broers.
Toen ik er jaren later alleen voor kwam te staan met mijn dochter werd de overtuiging “ik kan alles zelf, ik heb niemand anders nodig” eigenlijk alleen nog maar meer versterkt. Onafhankelijkheid werd nóg belangrijker voor mij en werd mijn houvast. Sterk blijven en doorgaan is wat ik van huis uit heb geleerd en deze overtuiging hielp daar bij.
Na een aantal jaar had ik mijn leven weer helemaal op orde. Ik had alles onder controle. Zowel privé als op werkgebied. Op werk had ik inmiddels een contract voor onbepaalde tijd wat mij extra zekerheid gaf, ik stond bekend als gestructureerd, nauwkeurig, oplettend, punctueel een harde werker. En privé had ik een superfijn huis, met mijn dochter ging alles goed en alles was altijd netjes gepland. Wanneer ik het huis schoonmaakte, de boodschappen en de was deed, verjaardagen ruim op tijd gepland voor alle inkopen. Setjes kleding voor mijn dochter lagen de avond voor ze naar school ging al klaar, net als de lunch en het koekje, ik sportte 4 tot 5 keer per week, alle belangrijke data stonden in mijn agenda, alles werd altijd op tijd betaald en ik kon zelfs sparen. Iedereen om mij heen zag het en complimenteerde mij er voor. En ik was er trots op! Vooral als mijn vader het zei. Zie je? Niemand nodig! Ik kan alles prima zelf! Dit is hoe het leven hoorde te zijn! Toch?
…Maar ik was niet gelukkig. Ik hoorde het wel te zijn want ik had alles wat ik nodig had maar diep van binnen voelde het niet zo. Ik voelde me een slaaf van de maatschappij en ik begon mij te irriteren aan hoe alles “hoorde te zijn”. Ik kon mij gewoon niet voorstellen dat dít het leven was en dat het enige wat kon veranderen was de partner naast je of je baan en dat was het dan wel ongeveer tot aan mijn pensioen. Wat ik deed en hoe ik het deed maakte mij niet gelukkig, ik voelde dat ik niet mezelf was en tegelijkertijd wist ik ook niet hoe ik dat moest zijn.
“Is dit nu het leven?” kwam er in mij op toen ik voor het raam stond. In een split second werd mij duidelijk dat hoe ik het leven nu ervaarde, helemaal niet zo hoefde te zijn! En vanaf dat moment is de reis in het vinden van mezelf begonnen. Ik ben jaren bezig geweest om mezelf op een nieuwe manier te leren kennen en inmiddels weet ik dat het veel korter had gekund maar hey, ieder zijn eigen tempo! Zie mij als een ui waarvan je de lagen afpelt 😉.
Hoe is het nu?
Een nieuwe realiteit kondigde zich aan! Ik kwam erachter dat ik vooral bezig was met hoe het hoorde te zijn, altijd maar rekening houden met anderen en wat er van mij verwacht werd als mens, vrouw, moeder, partner, alleenstaande moeder en dat dit mij in de weg stond om mezelf te zijn. Toen ik mij bewust werd waarom ik mij hier zo aan vasthield, kon ik het ook stap voor stap loslaten en voelde het als een bevrijding. Negatieve overtuigingen verdwenen als sneeuw voor de zon, mijn leven was geen ingevuld plaatje meer zonder gevoel voldoening, ik hoefde niet meer zoveel van mezelf, zoals 5x per week sporten, alles altijd op tijd klaar hebben, op een vaste dag schoonmaken. Ik begrijp nu waarom ik deed wat ik deed, waardoor er rust ontstond, ik veel liever ben voor mezelf en ik ook kies om dingen te gaan doen waar mijn hart van gaat zingen! Ik ben dichterbij mezelf dan ooit en ik weet, it is an ungoing proces en ik laat het lekker op mij afkomen.
Als coach:
Mijn visie:
Je bent op je best als je jezelf bent. We zijn hier allemaal om precies dàt te leren en ervaren. Maak jouw welzijn je grootste prioriteit en de rest, alles wat jij wenst, waar je naar verlangt, volgt vanzelf.
Als je me echt zou kennen zou je dit over mij weten;